Akademia Dobra i Zła | Świat bez książąt | Długo i szczęśliwie

Gdy byliśmy młodzi baśnie pozwalały nam zapomnieć, a jednocześnie też przypominały, że dobro zawsze zwycięża, że wiara rodzi soczyste owoce, że marzenia nie są wyimaginowaną plotką, że walka i wytrwałe dążenie do celu zawsze będą współpracować. Pozwalały odpływać, poddać się beztroskim marzeniom o pałacach i rycerzach na białych koniach, niekończących się przygodach. 

Teraz baśń wygląda inaczej – siedem krasnoludków w barwnych strojach leży w kałuży krwi. Teraz olbrzym żywcem pożera Tomcia Palucha, Roszpunka wraz z księciem zostaje wypchnięta z wieży, a Kapitan Hak wyrywa serce z piersi Piotrusia Pana. Titelitury zabija młynarzównę, która odgadła jego imię, wilk wgryza się w gardło Czerwonego Kapturka, a zła wiedźma wpycha Jasia i Małgosię do rozgrzanego pieca. Zło nie odniosło jeszcze ostatecznego zwycięstwa, ale Czytelnicy już zaczęli palić stare baśnie i wierzyć w nowe zakończenia.
Złe zakończenia.

Senna, zamglona Praga i most Karola, po którym w piątej części Darów Anioła spacerowała Clary z Jacem. I Paryż, który przemierzała na stronie trzysta czterdziestej piątej, skradając się za Sebastianem i mijając jednocześnie drogę do Bastylii, katedrę Notre Dame, Wieżę Eiffla. W tym samym kraju kilka lat później Robert Langdon z "Kodu Leonarda da Vinci", odwiedził najpopularniejsze muzeum na świecie: Luwr, w celu rozwiązania zagadki morderstwa tamtejszego kustosza. Wcześniej jednak, w "Aniołach i Demonach" zahaczył o Watykan i wpadł zdetonować bombę podrzuconą pod Bazylikę Świętego Piotra, by uratować ten architektoniczny majstersztyk i całe centrum chrześcijaństwa jednocześnie. I tak biedaczek biegał i jeździł po całych Włoszech: mijał Koloseum mając w pamięci walki na śmierć i "Quo Vadis", buszował w Panteonie, doszukując się tam jakiejkolwiek podpowiedzi i zerkając z przejęciem na odliczający wybuch zegarek na ręce z disnejowskim rysunkiem Myszki Miki. O barcelońskiej Sagradzie Familii czytałam w biografii Carlesa Puyola i pewności nie mam, ale Zafón chyba też o tym kultowym dziele sztuki wspomniał. A jeśli zaczytujecie się w "Endgame" Jamesa Freya i Nilsa Johnson-Sheltona, to na pewno pamiętacie zapierające dech w piersiach zakończenie pierwszego tomu w otoczeniu Stonehenge i rewelacyjnie przedstawienie w "Kluczu Niebios" Chichén Itzá, najlepiej zachowanego obiektu w starożytnym mieście Majów. 

W zeszłym roku byłam niemal przekonana, że udział wziąć muszę – nie wyszło.

Dzisiaj jednak bez żadnych wymówek – SHARE WEEK to inicjatywa Andrzeja Tucholskiego, która polega na podzieleniu się blogami, które lubimy, cenimy, czytamy. Blogerzy linkują blogerów, youtuberzy mówią o youtuberach. Po więcej wpadajcie w link, a tymczasem zapraszam do mojego zestawienia!

Wychodzisz z zatłoczonej karczmy. Osobie takiej jak Ty szkoda marnować czasu pośród bandy upitych gości, gawędziarzy czy grajków – o tej porze w sumie i tak nie ma szansy na normalną rozmowę z kimkolwiek w tym pomieszczeniu; nawet z właścicielem. Chłodna bryza omiata zaczerwienione policzki, więc kiedy zamykasz solidne drzwi, szybko naciągasz kaptur i wciskasz dłonie głęboko do kieszeni płaszcza. Jest piekielnie zimno, mimo, że tak wiele ognisk tej nocy płonie. Opuszczając wilgotną kamienicę można dostrzec pomału zbierające się tłumy: głównie mężczyźni, chociaż kobiety również da się wyłapać; dzieci zwykle nie ma, a jeśli już są, stoją sztywno z twarzą schowaną w kubrak ojca. Jakby instynkt podpowiadał im, co się za chwilę stanie. Płomienie nie mają czasu na powolne pochłanianie materiału; zjadają go w mgnieniu oka, dotykając skóry, obejmując włosy, twarz, kończyny. Sekundę przed okropnym swędem zwęglonego naskórka i topiącego się tłuszczu rozlega się przeraźliwy, paraliżujący wręcz wrzask. Wzdrygają się nieliczni: teraz, kiedy w Londynie żyje tak wielu Łowców, wiedźmy płoną częściej, król uśmiecha się szerzej, a mieszkańcy, na wpół głusi wobec ludzkiego wołania, mogą odetchnąć z ulgą. Kolejne niebezpieczeństwo zgaszone. 

Tym razem było lepiej, lepiej niż w styczniu. Na pewno jest to związane z dwoma tygodniami szalonego zaczytania, feriami zimowymi, ale nie tylko: trafiły mi się książki, które "czytają się same". Jakościowo było prawie idealnie, ilościowo również nie wybrzydzam - luty mogę więc uznać za miesiąc udany.