Polska fantastyka to Sapkowski. Nieważne, że sagi nie skończyłam i pewnie w najbliższej przyszłości nie skończę: to ikona, to reprezentacyjna strona, książkowy wizerunek Polski, to „Witcher” sieje chaos i to z niego jestem naprawdę dumna. Następnie Jakub Ćwiek, którego po przeczytaniu „Chłopców” niestety nie kontynuowałam, Piotr Patykiewicz, którego kontynuować nie zamierzam wcale, oraz Ziemiański od „Achai”, która powinna zostać w ogóle anulowana w spisie książek. Za książkę nieuznana. Jak widać więc, z polską fantastyką to ja trochę w kratkę. Nie zaczynam, nie próbuję, a jeśli nawet – nawet nie staram się trwać w historii, nie porywa mnie to, nie zachwyca. Więc nie wiem co sobie myślałam, kiedy zdecydowałam się na „Balladę o przestępach”, która – o losie – z wątkiem historycznym jest, autora dla mnie niezidentyfikowanego, ale skromny reaserch wyjaśnia: Marcin Hybel, dwie wydane książki z klimacie fantastycznym, ulokowane w średniowiecznych standardach. Plus właśnie ta jedna, nowa. „Ballada o przestępcach”. Nie ukrywam jednak, że skusiło mnie wydawnictwo (sic!), toż to samo, które Mroza wydało i wydaje nadal, dlatego rzuciłam się z nadzieją, że będę zachwycać, jak i jego zachwycałam, ale ostatecznie…. No nie obyło się bez kratki, w zgodzie z kultywowaniem tradycji.