Czytania
Czasami fantazjuję.
Myślę sobie, że fajnie byłoby
mieć bliźniaczkę, która usiadłaby za mnie do sprawdzianu z matmy. Że może opcja
podmiany byłaby alternatywą idealną, że jak na filmach wszystko zawsze się uda,
będę w dwóch miejscach jednocześnie i nikt nas nie rozpozna.
A potem czytam książkę Shepard i nagle mi się odechciewa.
Ktoś zabił bliźniaczkę Emmy –
Sutton. Dziewczynę, którą odnalazła w Internecie parę miesięcy temu, wcześniej
nie wiedząc o jej istnieniu. Teraz prowadzi śledztwo udając zaginioną siostrę. Umawia
się z jej przyjaciółkami, mieszka z jej rodzicami, spotyka z chłopakiem Sutton.
Nosi jej ubrania, staje się nią, zachowuje się jak ona. Cały czas żyje w
strachu, boi się, że ktoś się zorientuje, że zabójca cały czas przebywa wśród
niej. Tylko kim on jest, skoro Sutton nie cieszyła się szkolnym uwielbieniem i
na każdym kroku miała swojego wroga?
"Pozory Mylą" to trzecia część nowej serii amerykańskiej autorki znanej głównie z tomów „Pretty
Little Liars” – Sary Shepard. A mowa oczywiście o „Grze w Kłamstwa”, serii zdecydowanie
uzależniającej, coraz bardziej frustrującej i koszmarnie manipulującej
czytelnikiem! Pierwszy tom to arcydzieło bez dwóch zdań, z dwójką jest odrobinę
gorzej, a jak poradziła sobie część trzecia, czyli „Pozory Mylą”?
I jeśli mam być szczera – słabo,
ta książka w porównaniu do reszty wypadła zdecydowanie przeciętnie, mimo że
czytało się przyjemnie i błyskawicznie. Przede wszystkim fakt, że to trzeci tom
i autorka po raz kolejny powiela własny schemat, trzymając się przez całą
książkę jednego zarzutu do jednego z bohaterów. Skupiła się na osobie, o której
do tej pory nie było wiele powiedziane. Ot tak się ona pojawiła, a autorka
postawiła jej zarzut, którego trzymała się do końca książki. To było
niesamowicie denerwujące: takie wieczne przeciąganie, wymuszone dłużenie przed finałem.
Jedyne, czego nie mogę zarzucić
autorce to między innymi jej język. Jest niesamowicie prosty, jest
wystarczający by objąć całą rzeczywistość – która gwoli ścisłości również jest
wykreowana bardzo naturalnie i wiarygodnie. To samo tyczy się bohaterów. Każdy
ma jakąś tajemnicę, każdy miał kiedyś postawiony jakiś zarzut, nikt nie jest
czysty i właśnie to stawia Emmę w tak trudnej sytuacji. Przyjaciele Sutton nie
byli święci. Ba, ona sama nie była wzorcem. Była dziewczyną z grupy tych, które
żyją sobie w willach na obrzeżach Beverly Hills, gdzieś mają rodzinę,
poukładane życie, naukę i to co wypada. Miała brutalne hobby – dała początek „Grze
w Kłamstwa”, która polegała na robieniu przerażających kawałów ludziom ze szkoły,
począwszy od ośmieszania i publicznego upokarzania, skończywszy na duszeniu,
zatrzymywaniu się samochodem na torach w momencie, gdy jedzie po nich pociąg.
Biorąc to pod uwagę – każdy mógł się na niej odegrać.
A wiecie, co jest jeszcze lepsze?
Narracja. Jestem zachwycona, że narratorką jest Sutton, która uważnie śledzi
poczynania Emmy i – co najlepsze – która nie pamięta żadnych wydarzeń ze
swojego życia. Jest tylko duchem, którego nawiedzają czasem wspomnienia, dając
nam rozdział pełen retrospekcji, które jeszcze bardziej podkręcają tempo
książki. Emma musi do wszystkiego dojść sama, Sutton jako duch również nie może
jej pomóc, a jeśli nawet, to nikt jej nie usłyszy. To niekończące się pasmo
dochodzeń, domysłów, prawdopodobieństw, całej masy być może, czy aby na pewno
i a jeśli.
