Liebster Blog Award #8

"Pamiętam bezpośredniość, dziesiątki wulgaryzmów, podkręconą wiarygodność świata i bohaterów. Pamiętam początkową frustrację oraz przerażenie, który zapoczątkował kult i wzniecił ogień. Pamiętam, że autorka odnalazła dla mnie drugie dno bycia nastolatką, że pokazała mi, co robię niewłaściwie, pocałowała w czółko, mówiąc, że każdemu się zdarza, że każdy popełnia błędy. Pamiętam ten liryczny, ten delikatny jak melodia język, tak poetycki i lekki jak piórko, że aż niewidzialny i ulotny. Pamiętam przewracające się kartki, skostniałe dłonie, wilgotne policzki, spocony kark, skręcone jelita i serce wykonujące skomplikowane akrobacje. Pamiętam lekcje języka polskiego i porównanie, że nawet Szekspir wstydziłby się odzwierciedlenia tak istotnych rzeczy, które tu były, takie jak ból, jak tęsknota, nieodparta potrzeba komunikacji, miłości, życia. Pamiętam delikatność i dziewczęcą subtelność, jak i nutę chłopięcej zadziorności, uważnego wzroku i jego innej faktury – bardziej gorętszej i przytłaczającej. Pamiętam, że ciężej mi się oddychało. Pamiętam, jak interesowałam się kardiochirurgią i tym, jak naiwna byłam sądząc, że moje serce można poskładać na nowo. Pamiętałam przecież czas, gdy organ ten zgruchotany był cal po calu, zmiksowany i zblenderowany. Pamiętam moje otępienie związane z brakiem możliwości wymiany serca, ale pamiętam też całe dobro, które ze mnie uleciało, moralność, która porzuciłam i nadzieję, dla której stałam się katem. Pamiętam, że wkrótce po wpadnięciu w kompleksy, coś mnie pociągnęło w dół, sprawiło, że z trudem łapałam oddech, że nie mogłam utrzymać się na nogach. Wkrótce opadłam gdzieś na dno, lawirując pośród przerażających wspomnień, klucząc między wirami, które chciały mnie porwać. Pamiętam szklaną taflę, która wyrosła pomiędzy mną a rzeczywistością. Pamiętam, że Inni nazywali ją „Morzem Spokoju”."