Czas na drugą szansę

– Gombrowicz wręcz cisnął mi się na usta po lekturze "Utraty", bo, szczerze mówiąc, nie podjarała mnie mdława historia o nowotworze, o wybawicielce i cudotwórczyni, o lukrowym happy endzie nie wspominając. Była cholernie nierealna, przesłodzona bardziej niż rywalkowe eliminacje, durna jakaś i ogłupiająca. Dlatego kiedy dostałam drugi tom w swoje ręce czułam się dziwnie, czułam się oszukana i oszukująca Was. Siebie. Czułam się na krawędzi, zarówno bliska skoku a jednocześnie nieco zdeterminowana i ciekawa tego, co się za tą paskudną okładką kryje. A i przyznać muszę – kryje się bardzo dużo.

Gabe Hyde między innymi. To chłopak, który się ukrywa się przed światem, który kryje swoją prawdziwą osobowość, rodzinę i tajemniczą dziewczynę. Przeszłość. W "Utracie" poznajemy go głównie rzecz biorąc, po stereotypach – koleś z tatuażami = bad boy = łamacz serc. Bullshit. Gabe Hyde to człowiek zagadka i każdy rozdział tej książki to osobna łamigłówka, i nie sądziłam, że to kiedyś napiszę, ale Rachel Van Dyken wykreowała genialną postać. Już sam fakt, że Gabe myśli i mówi jak facet, że nie zdarzają mu się "ojej", "kurczaki!", mówi sam za siebie. Tym właśnie aspektem nieco rozczarowała mnie autorka w poprzednim tomie, a tu wszystko nabiera znacznej naturalności. Oczywiście cóż to za NA bez dziewczyny, więc jest i ona, Saylor się nazywa, według mnie totalna idiotka, "uosobienie niewinności" – głosi zaś okładka, ale zmieniać jej nie będę, bo i po co? Saylor i Gabe to dwa inne światy, co więc stanie się gdy nie będą mogły się spotykać, co wydarzy się kiedy cały świat skupi się na jednej osobie i jak zareagują na własne tajemnice?

"Czasami wydaje nam się, że Bóg postawił na nas krzyżyk, gdy tak naprawdę daje na drugą szansę."

"W ogóle fajna historia" napisałam, zbierając słowa-klucze przed napisaniem recenzji. I wiecie co? To nawet więcej niż fajna, to genialna historia. Autorka miała ciekawy pomysł na powieść, w ogóle tak samo genialnym posunięciem było napisanie książki opowiadające historię bohatera drugoplanowego. Ale mimo całej genialności, przewija się tu parę mankamentów, które zauważyłam też w "Utracie", między innymi: nienaturalna szybkość wydarzeń i, co za tym idzie, jej nieprawdopodobieństwo oraz nierealność. Wydaje mi się, że książka ta pisana była by jak najmniej miejsca zająć na księgarnianej półce i objętościowo, mniej więcej, dorównać poprzedniczce. Ciężko mi uwierzyć w taką historię, a gdy już do tego dojdą natychmiastowe obroty wydarzeń, króciutkie rozdziały, klimat jak z thrillera i magia cudów, którą szczególnie polubiła Dyken, jest mi już po prostu niedobrze. 

Nie lubię podkolorowanych zakończeń, nie lubię tego, że dwa tomy kończą się w ten sam, mdławy sposób i zdecydowanie nie lubię Gabe’a. W "Utacie" był kimś, przynajmniej zgrywał pozory ważniaka, a mnie ciągnie do ekstrawertyków, więc był dla mnie postacią jedną z lepszych. Uwielbiałam go. Gabe w "Toxic" stał się wrażliwcem w zaawansowanym stadium czegoś przeciwnego do Zespołu Sjögrena, więc jeśli chcesz dowiedzieć się czegoś mocnego i poznać inne oblicze Gabe’a (prawdopodobnie psując sobie poprzednie) sięgnij. Sięgnij, bo "Toxic" to coś typu "Losing Hope", tylko nie z perspektywy głównego, a jednego z bohaterów pobocznych, które rozwiewa niedopowiedzenia, tworzy nowe, psuje trochę tę całą enigmatyczność postaci, ale przy tym wyjaśniając pewne motywy, a to się liczy, no nie? Prawda.

"Toxic" jest

dlatego polecam ją wszystkim czytelnikom NA, romansów i obyczajówek, ponieważ to coś, co wkradnie Wam się klatkę piersiową, obejmie, zaciśnie się na sercu i pozostałych organach, przyprawi o zawroty głowy… itp.,itd., na pewno wiecie o co chodzi. Jeśli więc "Utrata" zapadła Ci w pamięć, boję się jak zareagujesz na "Toxic", poważnie.

Przeprowadzam małą ankietę, dołączysz się?