Żal mi było Leny, jej historii, całego „Delirium” – mdłej i nijakiej powieści. Pierwsza część – mimo wszędobylskich ochów i achów – okazała się zadziwiająco przeciętna. Bohaterka sierota, zamknięta w sobie do granic możliwości, wystraszona, odizolowana i zdystansowana. Mam wymieniać dalej? Chyba nie muszę, w mijającej już dobie paranormali jest to schemat znany aż zanadto. Owa szara i smutna istotka bardzo pragnie mamusi, jej ciotka traktują ją okrutnie ale ona przecież nic jej nie powie, i tak wystarczający kłopot robi jej swoim istnieniem. Robi ten kłopot jej, sobie, całemu światu, wszystkim. Od osiemnastu lat. I wtem przechodzi przełom. W połowie „Delirium” uchodzi już za niecną dziewczynkę, tajemne spotkania, ukradkowe uśmiechy, rumieńce na twarzy, ale to, co wydarzyło się w „Pandemonium” sprawiło, ze pokochałam tę sierotkę, smutną, delikatną, szturchaną i popychaną. Gdyby mi ktoś o tym powiedział wcześniej – zaśmiałabym mu się w twarz. Nienawidziłam starej Leny, była taka prawa, uporządkowana, przewidywalna i nudna, a tu, w tej części stała się pięknym, złotym punktem, do którego ciągnęło mnie za każdym razem niepokojąco wzrastające uwielbienie. Stała się przykładem walki i kurde, wiem, że to zabrzmi co najmniej głupio i banalnie, jakbym chciała skopiować wikipediową notkę Katniss Everdeen, albo chociaż Tarzana, ale stała się dla mnie niesamowitym motywatorem i wyrosła na genialną liderkę, odważną i silną bardziej psychicznie, ale z czasem popracowała i nad tym drugim. Wycofuję zatem moje oskarżenia do Oliver, dotyczącej jej najgorszej wpadki, czyli spłodzenia takiego bohatera jak Lena. Kocham Lenę i teraz wiem, że jej osoba, samo jej istnienie, jest jednym z najważniejszych powodów, dla których warto przebrnąć przez „Delirium” i pokochać ją w „Pandemonium”.

Delirium | Pandemonium | Requiem