Przepraszam, mówi. Jest zmęczona, potargana, jest też widocznie przejęta i przygnębiona przede wszystkim. W twarz mi rzuca, że nie wie dlaczego, jak i kiedy, odwraca się, unosi rąbki sukienki i jak ta laska z High Hopes ze spływającym tuszem na policzkach ucieka przed konsekwencjami. Postradała zmysły? Nie, po prostu jest winna. Każda łza każdej i każdego z nas ciąży jej na sercu, oddałyśmy i oddaliśmy jej własne, a ona zbezcześciła ten cenny narząd najpierw zapewniając mu poczucie bezpieczeństwa, później zostawiając na pastwę wygłodzonych wilków. Imię ma dziewczęce, irlandzkie i dźwięczne. Jest blondynką i często się uśmiecha. Nazwisko zna każdy; na świecie powoli staje się kolejnym Kowalskim, Smithem lub niemieckim Schulzem.

Colleen Hoover. To ona uświadomiła mi, że nic nie dzieje się bez przyczyny, że życie jest niekończącym się pasem zdarzeń i przeznaczeń. To ona uświadomiła mi, że w książce zakochać się można na zabój, po uszy i beznadziejnie.

To książka piękna na zewnątrz i piękna w środku, którą trudno ująć w słowach. Porusza problematykę szeroko pojętą: począwszy od innowacyjnego stylu bycia, po przykre wspomnienia z przeszłości. „Hopeless” nie da się nie kochać. Wzbraniałam się, w końcu kupiłam, ale omijałam wzrokiem. Nie czytałam opisu, nie chciałam patrzeć na recenzje. Czasem tylko dotykałam niezwykle miękkiej okładki i zastanawiałam się, co takiego kryje ona w sobie, że ludzie aż tak na nią reagują. A kryje niesamowicie wiele.

Sky od trzynastu lat swoje małe niebo ma w domu Karen – adoptowanej matki, niezwykle wyrozumiałej, serdecznej i wyluzowanej. Dziewczyna nie chodzi do szkoły, nie posiada Internetu, telewizora i innych nowatorskich wynalazków. Żyje sobie z Six, najlepszą kumpelą, biega codziennie rano, wieczorem spotyka się z chłopakami. Wydaje się normalna, ale niech mnie diabli wezmą, taka nie jest.

Wszystko wraca. Wspomnienia są nieuchronne, zawsze się pojawiają. Wystarczy jedno spojrzenie, a człowiek nagle odkrywa cały świat. Wystarczy jedno pójście do szkoły, jedno przypadkowe skrzyżowanie wzroku, i w końcu wystarczy jeden chłopak, który wie o Tobie więcej niż ty sama, aby świat dosłownie stanął na głowie.

W niemałym szoku jestem po przeczytaniu tej książki, bo spodziewałam się czegoś innego. Czegoś… normalniejszego, bardziej obyczajowego? Jak w „Morzu Spokoju” szukałam mroczniejszej strony, mocnego makijażu i buntu. Tyle, że tam był, a tu go zwyczajnie nie ma. „Hopeless” całą swoją beznadziejną naturą przytłacza mnie od tygodni – tę recenzję piszę bez emocji, po czasie pełnym przemyśleń, wnikliwszej analizy i teraz wiem, że to książka z przekazem mocnym jak młot Roberta Baratheona.

A zaczęła się dosyć nietypowo i jednocześnie trochę mnie zdystansowała. Spodziewałam się czegoś w typie „Śmierć nie jest taka straszna, gdy ją przeżyjesz” albo „Nienawidzę swojej lewej ręki”* a dostałam masę pocałunków, odrzucające momenty napawające irytacją. A później? Później zaczęła się moja miłość. Colleen Hoover świetnie rozłożyła zagadkowość tej książki; wieczne niedopowiedzenia, tajemnice i sekrety były powodem, dla którego prawie zarwałam noc, a opuszki palców starły mi się od przewracania kartek. Nie potrafię wymienić wad tej książki, poza trochę zniechęcającym początkiem, ponieważ ta książka jest idealna. IDEALNA. Tak – pogrubię, zapiszę drukowanymi. Początkowo jest leniwie beztroska, później poprowadzona z dramatycznym obrotem akcji. Pewnych elementów się spodziewałam, ale myślałam sobie, że to zbyt nieprawdopodobne, żeby właśnie na takie rozwiązanie zdecydowała się autorka. Widocznie mam nadprzyrodzony zmysł, bo mimo, że to się wydarzyło, i tak siedziałam wmurowana w fotel, w szczęką odgniecioną na kolanach, z rękoma drżącymi bez przerwy.

Kocham tę książkę. Kocham jej okładkę, która jest w dotyku jak kłębek chmurki. Kocham prolog, który podobnie jak w „Ostatniej Piosence” był intensywny, i destrukcyjny jak huragan, kocham też i epilog, który ścisnął mnie za serce. Wstrzymywałam się, serio. Nie chciałam płakać, bo nie płaczę przy książkach, które wzruszają. Jak na ironię, łzy lecą mi za każdym razem gdy wychodzę na domu i wiatr zawieje mi w twarz, ale nigdy przy książkach z gatunku NA i YA. Kocham tę książkę, za to że pozwalała mi wstrzymywać łzy przez większą część, a później wraz z którąś z kartek magiczny przycisk się popsuł a moja twarz zaczęła wyglądać jak po śmigusie-dyngusie. To książka-autodestrukcja. Niszczy po cichu, i zupełnie jak papieros, kartka po kartce zabija coś wewnątrz człowieka. 

Nie chciałabym, żeby ktoś odbierał tę książkę jako romans, kolejne romansidło. Proszę. Nie oceniaj. Tej książki. Pochopnie. Fakt, mamy tradycyjny schemat. Ona – nowa w szkole, zdystansowana i niezdająca sobie sprawy ze swojej zabójczej urody oraz on – chłopak, o którym dużo się słyszy, o jego wybrykach także, niezbyt ciekawej popularności. To proste jak dwa plus dwa, wystarczy dodać te dwie główne osoby i mamy gotowy romansik dla młodzieży i nie tylko, ze światłą, angielską nazwą, bo angielski jest przecież taki cool i  trendy max – New Adult. Otóż nie, moi mili. Uwierzcie, problematyka tej książki jej bardziej rozbudowana niż Nowy Jork, jest obszerniejsza niż niejedna książka Kinga, i co ważniejsze – jest tematem tabu, którego bacznie staramy się omijać, o którym nie mówi się przy dzieciach, ale który przede wszystkim jest i potrzebuje takich środków jak książka by stał się choć odrobinę zauważony.

Kocham stan, w którym znalazłam się czytając tę książkę. Wspólne wzloty i upadki, wspólne potknięcia i trudne momenty. Pokochałam bohaterów za ich wyjątkowość – każdy jest inny i ma własną cechę charakterystyczną. W takim miejscu jak zakończenie wypadałoby napomknąć co nie co o poleceniu. Boże, polecam, oczywiście. Niech mnie torturują, niech mi grożą, ja i tak polecę Wam, polecę Wam, jak żadną inną książkę. Czytajmy „Hopeless”, które jest cichą wodą, które porusza sprawy i problemy bardzo poważne, jednocześnie dając nam w prezencie otoczkę miłości i ciepła. 

To cud pełen niedomówień i tym niedomówieniem skończę i ja, bo to książka której fenomenu nie można zamknąć w paru akapitach.

Ktoś kiedyś wspomniał, że najgorszą zmorą recenzenta są książki przeciętne. Recenzje owych powieści pisze się zdecydowanie najtrudniej – należy wypisać wszystkie „za” i „przeciw”, a na koniec zmierzyć się z podsumowaniem, który zwieńczyć można niezbyt emocjonalnym i przekonującym poleceniem, lub skwitować zwykłym: „można, ale po co?”. Tak też czuję się po lekturze „Miasta Upadłych Aniołów”, czwartego tomu serii „Dary Anioła” Cassandry Clare. Gdy byłam jeszcze młodą i mniej zaczynaną niewiastą każdą część spod pióra autorki pochłaniałam w jeden dzień/wieczór/moment. Dzisiaj jest inaczej. Teraz – po dwóch miesiącach lektury – czuję się wreszcie wolna. Wolna od wiecznie nękającej mnie Clare, jej wcale nie tak dobrej książki i uczucia, że prędzej Manhattan ogarnie chaos upadłych aniołów, niż ja skończę  czytać tę książkę.

Ale mimo wszystko zastanawiam się nad tym, skąd ta autorka czerpie pomysły.

Bo dzieje się dużo, ale nie jest to równomiernie rozplanowane. Początek sprowadza nas na ziemię, przypomina o balach, przymierzaniu sukien, trudnych chwilach w związkach. A potem nadchodzi fala morderstw. Fala wampiryzmu. Fala klątwy i potencjalnych zabójców. Opętania. Wskrzeszenia. I Lilith. Końcówka tej książki jest naprawdę zabijająca, ale za nim do niej przejdę, raczę poświęcić chwilę pewnym wyjaśnieniom.

Clary Fray po skończonej wojnie z Valentinem wraca do domu, gdzie rozpoczyna naukę jako Nocna Łowczyni. I nawet jeśli bardzo by się starała, nie przegapi jednego niuansu. Ktoś zabija Nocnych Łowców i prowokuje w ten sposób rasę Nefilim i Podziemnych. Jej przyjaciel Simon też nie ma łatwo – matka już wie o jego prawdziwej tożsamości, dlatego wyprowadza się od niej, poznaje nowych ludzi, a na drodze czeka go wiele śmiertelnych niespodzianek. Moc klątwy niszczy jego życie, ale każdy o zdrowych zmysłach chce mieć go po swojej stronie. A Jace? Jace się izoluje. Jace się ukrywa. Jace w tej części nie jest tym Jace’em, ale to tylko pułapka pani Clare. Wstęp do kolejnego piekielnego rozdziału.

Chyba nikt z tej powieści nie jest zbyt zadowolony. Historia historią, ale całość początkowo wydaje się naciągana i pisana na siłę. Bo wiecie, „Dary Anioła” miały być trylogią. No cóż, skończyło się na sześciu tomach i to właśnie ten zaliczam jako najsłabszy. Brakowało mi w nim kilku aspektów, ale i pojawiły się nowe, niezbyt przekonujące.

Pierwszym jest Simon. Ta książka jest niewątpliwie „jego chwilą”. Po zdarzeniach z „Miasta Szkła” zasługuje na dłuższą chwilę uwagi – owszem, ale tak długiej to ja bym mu nie przekazała. Simon nigdy nie należał do moich ulubieńców, i mimo że jego osoba z chwili na chwilę zyskiwała w moich oczach, kompletnie nic to nie dało, bo i tak z wytęsknieniem czekałam na powrót do nierozwiązanych wątków innych bohaterów. Wątków to w sumie dobre słowo. A była ich masa. Powieść ta, wyglądała nieco jak parę odrębnych opowiadań ze wspólnym kulminacyjnym momentem, które porwano na strzępy i na przemian poukładano. Irytowało mnie wyczekiwanie, irytowała mnie zbyt powolna akcja, irytował mnie Simon i Jace też z biegiem czasu zaczął mnie wkurzać. A to się zwykle nie zdarza.

Nie mogłam patrzeć na jego imię, poważnie! A szczególnie odmienione w dopełniaczu i bierniku. Znacie to uczucie, kiedy żyjecie ze świadomością, że imię „Jace” tak ładnie się w „Darach Anioła” odmienia, a tak naprawdę to jest ono błędne, bo tłumacz nie ogarnął zasad tłumaczeń imion z końcówką taką i taką, a na czwartym tomie zorientował się, że coś tu nie gra. Chce Jace'a a nie jakiegoś śmiesznego Jace'ego. Nie unoszę się ani nic, ale serio – to strasznie irytuje.

Dosyć z minusami. Książka sama w sobie nie była przecież taka zła. Wątek Lilith i rytuału tworzenia z dzieci armii malutkich demonów zniszczył mnie wewnętrznie. No totalny mindfuck. Clare rządzi i rządzić będzie, a problemy z tą częścią są według mnie chwilą nieuniknioną – trylogię praktycznie zamkniętą, z wątkami pokończonymi odrodziła na nowo, przez co „Miasto Upadłych Aniołów” rozpoczyna się tak mozolnie jak każdy pierwszy, wprowadzający tom. I tak jak w pierwszym tomie pojawiają się nowe twarze, nowe miejsca i kryzysy. Jest zupełnie inaczej, a jednak podobnie.

Dwa słowa. Pięć sylab. Czternaście liter. Zakończenie idealnie nieidealne i wręcz zdolne do wstrzymania serca, do ataku szału, do załamania nerwowego. Nie przesadzam. Oszałamiające i niezwykle enigmatyczne. Takie zakończenia chcę czytać i dzięki Bogu, że znam losy kolejnego tomu, bo z niewiedzy chyba bym nie wytrzymała.

„Dary Anioła” to seria, dzięki której pokochałam czytanie. Sentyment mój do niej przerasta Narnię, Hogwart i Westeros razem wzięte, dlatego moja skromna rekomendacja zapewne nie będzie w stu procentach obiektywna. To tylko upadek. „Miasto Upadłych Aniołów” musiało być słabsze i bardziej rozwleczone, żeby „Miasto Zagubionych Dusz” za nią nadrobiło, pokazało klasę i cały kunszt pisarski Cassandry Clare. Część ta musiała być nudniejsza, bo robiła za wprowadzenie do całkiem nowych wątków, całkiem nowych historii i świeżego, ciekawego zarysu.
Polecam, ot tak. 
Wiem, że kolejna część Was nie zawiedzie i wiem również, że równie mocno jak ja pokochacie Nocnych Łowców, świat pełen demonów, walk o wschodzie słońca, kiedy świat wygląda jak skąpany we krwi wojowników.

Dzień Matki zbliża się wielkimi krokami, dlatego chciałabym przybliżyć Wam oblicza tych silnych kobiet, żon i mam. Dlaczego? Być może w małym hołdzie – zwykle ich macierzyństwo nie gra pierwszych skrzypiec w powieściach, ale przecież fakt, że są fikcyjnie, nie oznacza, że ich problemy również takie są. Każda z nich jest niepowtarzalna i źle czułam się układając je w kolejności od mniej ważnej, do silniejszej, ponieważ są one równie wyjątkowe i na swój sposób osiągnęły niemożliwe. Tego dnia każda matka jest tak samo silna i tak samo nieugięta.

Jestem oszołomiona.
Na piedestał wnoszę chwile, które swoją wyjątkowością pozwalają mi recenzję powieści pisać od razu, gdy w mojej głowie nadal unoszą się opary ostatniego rozdziału, który zamiast unieść się ponad wszystko i pozwolić o sobie zapomnieć, pochłania każdą szarą komórkę mojego mózgu, każda tkanka sączy tę historię nieprzerwanie. Jestem oszołomiona, ponieważ zapomniałam jak smakuje książka emocjonująca – „Love, Rosie” i „Pandemonium” powoli odchodzą w niepamięć, a ja na oślep i hurtowo wybieram oraz czytam książki, które mogą lub nie muszą przypaść mi do gustu. Ta przypadła, zdecydowanie. Wykonała na mnie wyrok śmierci, bo chcąc nie chcąc, dołączyłam do nich, do „Skazanych”.

Debiuty to podstępne stwory. Cwane i wyrachowane, czasami wyglądające na zniedołężniałe, pisane w pośpiechu, bez ładu i składu, bez rozplanowania fabuły, jej proporcji i przemyślenia. Jednak nie zawsze. Jednak nie dziś. Pod może trochę zbyt prostym, a jednak wzbudzającym niepokój i zaciekawienie pseudonimem Alice Hill, autorki „Skazanych” kryje się prawdziwe polskie nazwisko, prawdziwej polskiej blogerki. Sytuacja dość ciekawa, to już kolejna książkowa recenzentka, która postanowiła spróbować rzemiosła pisarskiego i to z całkiem zadowalającym skutkiem. Co ja bredzę, ze skutkiem kosmicznym. Monumentalnym. Mistrzowskim.

Piszę pod grafikę. To ona jest dla mnie natchnieniem i to od niej zaczynam każdy tekst. Ustawiam sobie ją na tapetę, włączam nostalgiczne Clair de Lune czy Johna Murphy’ego na przykład, wczuwam się w klimat, bawię się w dobrą i intrygującą prezenterkę. Zaczynam. Włącz sobie  więc Sunshine, The End i rzuć okiem na tę grafikę, o której wspomniałam. Też zacznij.

Być może jest tu chaos, być może zapomniałam czegoś dodać, ale uwierzcie – jest noc kiedy to piszę. A od zawsze uważam, że książki dobre o wiele łatwiej recenzować chwilę po lekturze. Te złe i przeciętne wymagają zastanowienia, męczących kontemplacji. A „Skazani” to powieść jak to morze na zdjęciu powyżej, roztrzaskujące się o skały. Wzburzone i wzburzające, zazwyczaj wybijające jednostajny rytm, ale i nieprzewidywalne oraz chaotyczne. Książka „Skazani” świetnie przypomniała mi, za co ludzie kochali i będą kochać paranormal romance.

Ctrl i Z do dwa spośród stu czterech klawiszy, których magiczne właściwości pozwalają dokonać cudu na skalę przemiany wody w wino. Przywrócić przeszłe. Czas sprzed paru minut, kiedy wszystkie zdania uznałam za bezsensowne i usunęłam je jednym kliknięciem myszki. Dwa klawisze, które uświadamiają mi jak długo i bezskutecznie zabieram się za ten tekst; ile wstępnych akapitów napisałam by potem je usunąć i obrać inny, lepszy kierunek. To nie One Direction, a Four Direction, czwarty raz zbieram się otumaniona natłokiem myśli i jednocześnie męczącym brakiem tej jednej, jedynej. Magicznej.

Magia to właściwie słowo-klucz tego tekstu. Naprawdę. Tu nią jest wszystko – począwszy od nazwiska mojej ulubionej pisarki pod tytułem, przecudnej okładki, aż po klimat oraz tajemnice.

Próba Żelaza w historii nie kojarzyła się dobrze, podobnie jak próba wody i pojedynek sądowy. Ta pierwsza to jedna z metod sądu bożego, polegająca na przejściu trzech kroków na rozpalonym żelazie. Jeśli rana źle się goiła – ochotnik został uznany za winnego. Dlaczego ochotnik? Bo nie była to próba obowiązkowa, to nie były żadne tortury, a jedynie wróżba. Inna Próba Żelaza – ta w cudzysłowie, również nie kojarzyła się ciepło i wesoło. Szczególnie dla Calla, chłopca, któremu od dzieciństwa wpajano, że magia jest złem. Jednak on, syn magów swych zdolności magicznych wyrzec się nie mógł, stąd ta Próba Żelaza była dla niego obowiązkiem. Tylko dla wybranych, ale mimo wszystko – podobnie wróżyła przyszłość. Podobnie stawiała w obliczu wielkiej niewiadomej, stanowiła jedną z ważniejszych chwil dzieci z chociaż minimalnym procentem magii w sobie, których marzeniem było ową Próbę przejść i w Magisterium naukę zacząć. Tylko on – Callum Hunt jakoś nieszczególnie się do tego pali. Kiedy mimo wszelkich starań chłopiec przechodzi Próbę Żelaza wybrany przez najlepszego z mistrzów, z najgorszym wynikiem egzaminów, wśród najzdolniejszych dzieciaków, wie, że nie skończy się do dla niego najlepiej.

A ja widząc dwa magiczne słowa na C – Cassandra Clare, wiedziałam, że to akurat skończy się dla mnie najlepiej. I skończyło, może nie idealnie, ale zadowalająco.

Ta książka jest mocno inspirowana Potterem. Walnę na wstępie i pogrubię, żeby nie było. Ale mimo wszystko, tego się tam nie odczuwa – obecność podobieństw nie bije w oczy, nie razi, ani nie mdli z zażenowania. To miłe. Miłe, że Rowling pobudziła pisarzy do kreowania młodych bohaterów żądnych przygód, poznających świat i walczących z przeciwieństwami losu. Co z tego, że mamy trójkę przyjaciół? Co z tego, że bohaterowie są w podobnym wieku? Co z tego, że mamy czarny charakter, który ma niesamowitą moc? Takie schematy w książkach tego typu są nieuniknione – to samo znajdziemy w Percym Jacksonie i nie tylko. A powiem Wam, ta książka skrywa wiele ciekawych rzeczy, które w Hogwarcie bytu nie miały! Tajemnicza sieć tuneli, w których łatwo zaginąć, w których czyhają magiczne stwory. Wodorosty w różnych smakach na kolację! Miejsce mroczne, a zarazem fascynujące.

Garstka pojęć, garstka historii, garstka zasad i plotek dotyczących magów i ich życia. Ciekawe wzmianki wypowiedziane tylko szeptem niesamowicie zaostrzają apetyt na kolejne tomy. A wszystkich będzie pięć. Co mnie najbardziej zachwyciło to bez wątpienia magia żywiołów. Ogień, woda, ziemia, powietrze. Chaos. Bez wątpienia jest to chwyt uwielbiany – panowanie nad żywiołami było nam już znane z serialu W.I.T.C.H. i już wtedy zachwyciło miliony dzieci. To porównanie przyszło mi dopiero teraz; wcześniej faktycznie pomysł wydawał się popularnie znany, ale nigdy nie miałam okazji zachwycić się nim ponownie, aż do teraz – po tak wielu latach oglądania tamtej bajki wspomnienia wróciły, zauroczenie wróciło i wiara w żywioły wróciła z siłą zwielokrotnioną.

Język Clare przebija się zasadniczo często. Obie pisarki doskonale się dopełniają; Cassie jest zdecydowaną specjalistką od detali, dokładnych i malowniczych opisów środowiska i miłosnych wyznań z nutką desperacji. Potrafię go już wyłapać, mam na niego uczulenie i wiem, która linijka była pomysłem i jej wykonaniem. Clare i Holly Black to dobre przyjaciółki – ich znajomość trwa już od dziesięciu lat i teraz, tak jakby jubileuszowo napisały razem książkę. I to jaką.

Obie  – zarówno autorka „Kronik Spiderwick”, jak i Cassie – wykreowały świat, jak na pierwszy tom całkiem niezły. Niezbyt głęboki, ale też nie stworzony po łebkach i na odczepne. Czytanie przygód trójki młodych magów – Calla, Aarona i Tamary jest czysta przyjemnością i samym relaksem. Zaczyna się niewinnie, równie niewinnie jak zaczął się Potter czy też Percy Jackson. Potem staje się niczym przybierające na sile tsunami. Wiecie, najpierw zaczyna się od wstrząsów, podniesienia się poziomu wód rzek. Przez większość fabuły daje zgubne sygnały – raz silniej, raz słabiej; drwi sobie z nas i żartuje, podczas gdy nadchodzi czas na ostateczne starcie. Starcie w iście spartańskim stylu. Tsunami uderza, zapiera dech, moja szczęka… serio, zbierałam ją z ziemi. Moje brwi… autentycznie wryły się w sufit, albo zaciągnęły na potylicę. Nie pamiętam, byłam zbyt wstrząśnięta, zbyt zaszokowana. Spodziewałam się zakończenia jak w Hogwarcie – puchar domów, beztroska, uczta – te sprawy. Oj, jak bardzo się pomyliłam.

„Próba żelaza” to książka świetna zarówno dla młodszych czytelników, jak i tych starszych. I jak często dzieje się w tym rodzaju powieści – tu młodsi bohaterowie nie irytują, nie zachowują się sztucznie i dziecinnie. Nie! Są ironiczni, całkiem na luzie, śmigają na deskorolkach i są jak zwykle, fajne dzieciaki. Według mnie jest to lektura idealna i idealnie wyśrodkowana  – lekka, ale nie na tyle by miała człowieka odmóżdżyć. Chcę więcej!

PREMIERA: 13 MAJA!

Problemy się omija. Tak jest najłatwiej. Jeśli wchodzisz na ścieżkę i wiesz, że na drodze spotka Cię parę przykrych niespodzianek, wybierasz inną. Szukasz prostszego rozwiązania. Idziesz na łatwiznę. Jeśli chcesz być wolnym od kłopotów, stajesz się niewidzialny. Chowasz się jak do wielkiej, starej szafy, Twoja wola walki zapada się gdy siedzisz sobie wśród zwisających z wieszaków ubrań. I nie odzywasz się, bo to może wywołać niechciane potyczki. Bo to zbyt ryzykowne. Bo wtedy już Cię zauważą i nie dadzą żyć. Swoje zdanie masz tylko w myślach, obłoczki pary wodnej na fińskim mrozie nigdy nie zdradzą twych największych słabości. Sukcesem są silne ramiona, wysportowana sylwetka, zwinność i sztuka kamuflażu. Całe piękno tkwi w niewyróżnianiu się. Ciszy.

Aż do czasu. Postawa Lumikki Andersson prysła jak mydlana bańka, jednego z tych przeklętych dni. Dzień jak co dzień – mogłoby się wydawać. Dziewczyna dzierżąc w dłoni najukochańszą czarną kawę przeciska się przez grube zaspy śniegu; tak bardzo kocha szkołę, że jest w stanie poświęcić dla niej życie, kiedy na zewnątrz panują niesamowite mrozy. Odbębnić kolejny dzień i nie wpakować się w żadne bagno, myśli zapewne. No cóż, los chciał, że nie wszystko idzie po jej myśli. Ale gdy ona jeszcze o tym nie wie, wchodzi do Ciemni, takiej skrytki, odizolowanego zakątka – jedyne miejsce w liceum, gdzie pobyć można samemu. Chociaż, nie… Teraz już nie. Dziewczyna w Ciemni znalazła całą masę banknotów. Starannie wypranych, porozwieszanych na sznurkach, jakby nigdy nic, jakby były to skarpetki albo bielizna. Wypranych z krwi. A to oznacza jedno – taktyka Lumikki zawiodła. Tym razem kamuflaż nie powiódł się. Tym razem dziewczyna wpadła po kolana dzieląc bagno z trójką licealistów lubiących zabawę, policjantem i rosyjsko-estońsko-fińską mafią.

Salla Simukka

Salla Simukka mnie zaskoczyła. I pozytywnie i negatywnie, bo szczerze powiedziawszy ta powieść do najwybitniejszych nie należy, ale jest ciekawa. Ale ma potencjał. I trzyma przynajmniej równy poziom.

To bez wątpienia powieść wyjątkowa. „Pierwsza na polskim rynku sensacja fińska dla młodzieży!” Powieść, która skradła moje serce przede wszystkim urzekającym motywem – motywem baśni.  Nie jest on natrętny, ale na tyle delikatny i czasami subtelnie przewijający się poprzez cytaty, kolory, nawiązania do fabuł. Przykładem jest imię – Lumikki z fińskiego oznaczające Śnieżkę. Bo właśnie tematem przewodnim jest Królewna Śnieżka. I z takim połączniem – kryminalno-baśniowym całość prezentuje się niesamowicie atrakcyjnie i tajemniczo. Wraz z przepiękną okładką!

Na plus wychodzi również język, chociaż z drugiej strony mogłabym się do niego przyczepić. Wydawało mi się czasem, że autorka momentami ma zbyt wiele do powiedzenia. Kryminały kiedyś podczytywałam i doskonale pamiętam ten rzeczowy i wartki, typowy „kryminalny język”, którego Salla Simukka zamienia na bardziej wyniosły, bogaty i stylizowany by nadać powieści nutę enigmatyczności. To jest świetne, pobudza zmysły, sprawia, że książka nie daje o sobie zapomnieć, ale jednocześnie zaobserwować możemy przydługie opisy. Nie, nie takie jak „W pustyni w puszczy”, ale zawierające elementy, których z czystym sercem bym się pozbyła, bo odbierają powieści tej całe piękno dobrego kryminału – wartką i szybko poprowadzoną akcję.

Kolejnym, bardzo chwiejnym aspektem są bohaterowie. Lumikki pokochałam jak żadną inną bohaterkę, ponieważ, wydaje mi się, jej osoba jest najbardziej normalna i stanowi najlepszy przykład zwykłej nastolatki. Nie ma super mocy, nie pije ludzkiej krwi, ani nie staje na czele rebelii. Rebelię ma w sobie, własne przeżycia były dla niej ciosem, po którym nie potrafiła się podnieść. Z czasem zhardziała i totalnie urzekła mnie swoją niebanalną osobowością – osoby pijącej tylko czarną kawę, mającą nieumeblowane mieszkanie, uwielbiającą aerobik połączony z pewną formą sztuk walki. Ogólnie młodzież przedstawiona w tej powieści wreszcie zachowuje się jak młodzież. Bez wymuszonych i starych żarcików z czasów naszych rodziców, a tych tak bardzo "moich", że nie miałam pojęcia o ich istnieniu poza szkołą, a co dopiero w Finlandii. Czułam się jakby parę znajomych osób tam siedziało – w tej książce – i dyktowało bohaterom jaką kwestię mają powiedzieć. I byłoby w sumie idealnie gdyby nie oni. Chłopcy. Dwoje bohaterów, o których więcej informacji znaleźć można tylko na początku znajomości z Lumikki. Około dwa akapity na jednego. To bohaterowie główni – Kasper i Tukka – a wiemy o nich tyle co nic, a w zasadzie tylko zawód ojca tego drugiego, ich parę cech czy nawyków. I to, że lubią grać na konsoli – prawie zawsze grali na konsoli. A w porównaniu z Elisą – bohaterką równie ważną – o nich mamy śmieszną garstkę informacji, bo na problemach dziewczyny skupia się przynajmniej połowa książki. Ale jestem wyrozumiała, autorka na historię tych dwóch ma jeszcze dwa kolejne tomy.

„Czerwone jak krew” to dobry kryminał i thriller dla młodzieży, ale zapewne i dorośli dostać mogą zielone światło. Zdecydowanie urzekający był motyw baśni, wcale nienachalny, ale grający w historii pewną rolę, bez której to wszystko wydawałoby się płytkie i pozbawione  sensu. Zaskakujący, choć parę momentów udało mi się odgadnąć. Całość wygląda jak studnia. Im głębiej wchodzisz, tym bliższy jesteś rozwiązania, jednocześnie wokół wszystko robi się ciemne, zaczynasz szukać po omacku aż w końcu poznajesz zakończenie – zimne jak podziemna woda. Wokół unoszą się dziwne zapachy, zgnilizna rozkładającego się ciała, proch strzelniczy i dym. Ale gdy spotykasz tak waleczną osobę jak Lumikki, nabierasz trochę nadziei dla tej trylogii, dla całej zagadki. Jest niewątpliwym światełkiem w tunelu, a ja chciałabym znać ją osobiście.

Czerwone jak krew | Białe jak śnieg | Czarne jak heban

W pewnym momencie swojego bytu zrozumiałam jedno. Lubimy się bać.

Jedni bardziej – drudzy mniej, to oczywiste. Od strachu realnego, wolimy ten wirtualny, dlatego przekonujemy się do książek Kinga, podczytujemy Jacka Ketchuma, bo strach to zdecydowanie zbyt niebezpieczne zjawisko w życiu, którego raczej w nim nie warto próbować, a raczej staramy się go unikać.

Sama horrorów nie oglądam. Tak jakoś, bez powodu. Pod presją innych, gdy narzucą oni dany tytuł – owszem. Ale nigdy mnie do nich nie ciągnęło; być może miałam wątpliwości, być może po prostu potrzebowałam towarzystwa i nie chciałam oglądać sama. Nie wiem. Nie wiem też czemu, pomimo mojej lekkiej awersji do tego gatunku, jednak zdecydowałam się na „American Horror Story”– serial, po którego nazwie można uświadomić sobie, że do najlżejszych on nie należy.

A mimo to „American Horror Story” to nie typowy horror z latającymi głowami i odciętymi kończynami – jak sugerować mogłaby nazwa. Ale pobrać się można. Dlatego nim przejdę do dalszej części pragnę rozwiać wszelkie zastrzeżenia. Nie trzeba mieć wielkiego stażu w tym gatunku, żeby stwierdzić, że jest on bardziej psychologiczny i skupia się głównie na problemach bohaterów, ich wewnętrznych demonach. Fakt faktem, pierwszy odcinek potrafi zjeżyć włoski na karku i ogólnie czołówka do najprzyjemniejszych nie należy. Do czasu. Teraz ją uwielbiam i właśnie podsłuchuję, więc można się przyzwyczaić. Ale o co w ogóle chodzi?

Kwiecień byłby nawet okej, gdyby nie to, że był całkowicie do dupy. Bo zaczął się perfekcyjnie – pierwszy tydzień, 3 książki za pasem. 3 tygodnie potem uświadomiłam sobie, że od tamtego momentu chwały przeczytałam tylko jedną książkę i długo, długo męczyłam się z 3 kolejnymi książkami, czytając je na zmianę i czekając na moment, w którym coś się zmieni. 3 to liczba perfekcji. Ale ja wiem swoje – nie w tym miesiącu.

„Morze Potworów” kontynuowałam po całkiem niezłym marcu. Riordan nadal do mnie nie trafia; jakoś ciężko jest mi się przestawić na książki łatwiejsze, typowo fantastyczne i obfite w żarciki idealne dla dwunastolatków. Osobiście nadal coś mnie w nim odrzuca, jednak mam nadzieję, że przekonam się do jego twórczości.

Przez dwa miesiące pluć mogłam do woli pod nogi Lauren Oliver, autorki „Delirium” za to, że całkowicie zrujnowała pierwszy tom, z antyutopii w połowie przeobrażając go w słodkie romansidło. Potem jednak, nadszedł moment potyczki z „Pandemonium”, dla którego geniuszu słów nie mam – autorka podniosła się z kolan i zachwyciła mnie nową, świeżą kreacją bohaterki. Silną, bohaterską.

„Love, Rosie” jest istnym cudem. Rosie i Alex dali mi niezłego kopa, uświadomili, żeby korzystać z chwili, żeby cieszyć się życiem i żeby nigdy, przenigdy nie ukrywać uczuć ze względu na inną osobę. Pokazali mi też siłę przyjaźni i uwiadomili, że tak naprawdę nic nie stoi na przeszkodzie jej kontynuacji, żadna szkoła, wyjazd, zmiana miejsca zamieszkania. Najlepsza książka miesiąca na pewno, o ile nie najlepsza książka roku!

I w końcu „Dotyk Julii”, którego przyjemność miałam czytać drugi raz, i być może dzięki temu zmieniłam nieco swoją teorię odnośnie książek Mafi – bardziej do mnie trafiła, urzekła z dwukrotną siłą. To historia o dziewczynie, która powstaje by walczyć, mimo odrzucenia i wyobcowania. Pięknie napisana, dająca do myślenia i stawiająca na nogi.