"Pamiętam bezpośredniość, dziesiątki wulgaryzmów, podkręconą wiarygodność świata i bohaterów. Pamiętam początkową frustrację oraz przerażenie, który zapoczątkował kult i wzniecił ogień. Pamiętam, że autorka odnalazła dla mnie drugie dno bycia nastolatką, że pokazała mi, co robię niewłaściwie, pocałowała w czółko, mówiąc, że każdemu się zdarza, że każdy popełnia błędy. Pamiętam ten liryczny, ten delikatny jak melodia język, tak poetycki i lekki jak piórko, że aż niewidzialny i ulotny. Pamiętam przewracające się kartki, skostniałe dłonie, wilgotne policzki, spocony kark, skręcone jelita i serce wykonujące skomplikowane akrobacje. Pamiętam lekcje języka polskiego i porównanie, że nawet Szekspir wstydziłby się odzwierciedlenia tak istotnych rzeczy, które tu były, takie jak ból, jak tęsknota, nieodparta potrzeba komunikacji, miłości, życia. Pamiętam delikatność i dziewczęcą subtelność, jak i nutę chłopięcej zadziorności, uważnego wzroku i jego innej faktury – bardziej gorętszej i przytłaczającej. Pamiętam, że ciężej mi się oddychało. Pamiętam, jak interesowałam się kardiochirurgią i tym, jak naiwna byłam sądząc, że moje serce można poskładać na nowo. Pamiętałam przecież czas, gdy organ ten zgruchotany był cal po calu, zmiksowany i zblenderowany. Pamiętam moje otępienie związane z brakiem możliwości wymiany serca, ale pamiętam też całe dobro, które ze mnie uleciało, moralność, która porzuciłam i nadzieję, dla której stałam się katem. Pamiętam, że wkrótce po wpadnięciu w kompleksy, coś mnie pociągnęło w dół, sprawiło, że z trudem łapałam oddech, że nie mogłam utrzymać się na nogach. Wkrótce opadłam gdzieś na dno, lawirując pośród przerażających wspomnień, klucząc między wirami, które chciały mnie porwać. Pamiętam szklaną taflę, która wyrosła pomiędzy mną a rzeczywistością. Pamiętam, że Inni nazywali ją „Morzem Spokoju”."

"Ale kiedy ja się wcale nie zachwycam! Nie zajmuje mnie! Nie mogę wyczytać więcej niż dwie strofy, a i to mnie nie zajmuje! Boże, ratuj, jak to mnie zachwyca, kiedy mnie nie zachwyca?"

"W ogóle fajna historia" napisałam, zbierając słowa-klucze przed napisaniem recenzji. I wiecie co? To nawet więcej niż fajna, to genialna historia. Autorka miała ciekawy pomysł na powieść, w ogóle tak samo genialnym posunięciem było napisanie książki opowiadające historię bohatera drugoplanowego. Ale mimo całej genialności, przewija się tu parę mankamentów, które zauważyłam też w "Utracie", między innymi: nienaturalna szybkość wydarzeń i, co za tym idzie, jej nieprawdopodobieństwo oraz nierealność. Wydaje mi się, że książka ta pisana była by jak najmniej miejsca zająć na księgarnianej półce i objętościowo, mniej więcej, dorównać poprzedniczce. Ciężko mi uwierzyć w taką historię, a gdy już do tego dojdą natychmiastowe obroty wydarzeń, króciutkie rozdziały, klimat jak z thrillera i magia cudów, którą szczególnie polubiła Dyken, jest mi już po prostu niedobrze. 

Powieść Olgi Rudnickiej roztacza niebywale ciepłą aurę jak na kryminał. Być może za sprawą polskich imion, nazwisk, miejscowości i pewnie też dlatego, ale tu chodzi o przede wszystkim braki, brak tego kryminalnego centrum, takiej iskierki, brakuje tu po prostu zacięcia – zagadki zbyt często odchodzą na boczny tor, ustępując jakimś zabawnym perypetiom sióstr, przez co fabuła staje się lekką parodią a nie zagadką trzymającą w napięciu. A przecież wśród tak wielu wybuchowych charakterów, jakimi są Natalie, należy czytelnika zająć czymś, gdzie dziewczyny faktycznie mogłyby swój temperament wyładować: zagadka od początku do końca jest jedna, później się rozwidla a ostatecznie ujście odnajduje już po przeszło pięciuset stronach, które zdecydowanie można by nieco uszczuplić. Pojęcie "kryminał" w tym wypadku, podczas lektury całkowicie ulatuje, pozostawiając jedynie wrażenie, że czyta się jakąś zabawną obyczajówkę z fajnymi bohaterkami i skarbem gdzieś wetkniętym, w gratisie jak w Biedronce. 

"– Co tu się dzieje? – do kuchni wkroczyła mama Natki. – Dlaczego macie dziurę w podłodze? – zastygła oszołomiona na widok mrocznej czeluści.
– To ich dziura – powiadomił ją Marcin.
– I ich kuchnia – dodał Adrian.
– I nikomu nic do tego – ze złośliwym uśmiechem dołożył Krzysztof."