Nawet zdajesz sobie sprawy, siedząc wygodnie w tym fotelu i popijając pewnie coś ciepłego, jak wiele krzywd dzieje się w tym momencie. Jak wiele bólu doświadczają setki, jak wiele łez wylewają tysiące. Jest tu trochę ponad 7 miliarda dusz, w tym pomieszczeniu zwanym światem, a co najmniej połowie z nich nie żyje się zbyt dobrze. A my klikamy. Fotografujemy jedzenie, oglądamy videoblogi, martwimy się spadającymi statystykami na Facebooku bardziej niż wojną na Ukrainie. Klikamy nadal. Nadal beznamiętni wobec tego pomieszczenia, gdzieś z dala od jego centrum tworzymy własny światek, własną bazę nadawania. I powiem Ci jedno: to niesamowicie niebezpieczne.

Maja chodzi do trzeciej gimnazjum, to moja rówieśniczka, ale oprócz wieku nie łączy nas nic innego. Ja uwielbiam rozmawiać, przebywać wśród ludzi, podczas gdy ona – unika kontaktu wzrokowego, nie mówi za wiele, jest "dziwna, milcząca, zamknięta na cztery spusty w swoim świecie". Ale nic nie dzieje się bez przyczyny. Ona także zbudowała własną fortecę bólu, zamknęła się i odizolowała od świata. Wylała te tysiące łez i setki godzin przeleżała w cierpieniu. Jej przeszłość składa się zagadnień: demoralizacja, problemy w szkole, gwałt, brak wsparcia rodziców, samobójstwo i przejęcie tytułu głowy rodziny. Te przykre doświadczenia sprawiają, że nastolatka zmienia szkołę, gdzie odkrywa oczyszczające właściwości pasji oraz kogoś, kto naprawdę uratuje ją przed samą sobą.

Każde słowo boli bardziej. Każdy akapit rani mocniej, a każdy rozdział niszczy intensywniej. Takie uczucia towarzyszą mi po lekturze, po której chyba nigdy się nie otrząsnę. I wiecie co jest najlepsze? My tak wszyscy jaramy się Colleen Hoover, "Morzem Spokoju" Katji Millay czy powieściami Rachel Van Dyken, nie wiedząc, że nasza rodzima autorka – Angieszka Olejnik, wydała coś na skalę podobną, jeśli nie większą. Bo różnica między nimi jest zasadnicza – młodzieżówki i NA zwykło się pisać jak niespodzianki: super początek, pełen optymizm i BUM! "Gwiazd Naszych Wina" zostało tak napisane, "Hopeless" zostało tak napisane, "Love, Rosie" zostało tak napisane. A w "Zabłądziłam" od początku coś nie pasuje. Klimat iście jesienny – depresyjny, dołujący. Dający do myślenia. Bohaterka nie uzasadnia swojej niechęci do alkoholu, choć w jej spojrzeniu widocznie widać pogardę i hektolitry żalu, nie uzasadnia też nieobecności na domówkach, choć w sposobie jakim się tłumaczy można wyczuć masę niechęci i obrzydzenia. Coś ukrywa, to pewne. Za czytelnikiem non-stop podąża uczucie, że coś tutaj nie gra, że Maja nie mówi nam najistotniejszej ze wszystkich rzeczy. Główny problem specjalnie zostaje pomijany, choć kawałki układanki jesteśmy w stanie zaobserwować sami: zaniedbane mieszkanie, pusta lodówka, apatyczna zombie-matka uzależniona od męża i córki. Problematyka utworu jest cieniem – krząta się, zagląda do innych wątków i jest, lecz nie na tyle dobrze, by ujawnić swoją tożsamość.

"Zabłądziłam" powala między innymi językiem. Normalnym, polskim (sic!) i bez przesadnych wygibasów w składni, lecz – wszystko umiejętnie opisującym. Początkowo nie wierzyłam, że ta powieść to pierwsze dzieło autorki. Ogólnie słowa takie jak, polska książka i debiut nie zawsze cieszą się zachwycającymi opiniami, lecz w tym przypadku – owszem. Język jest tak staranny i sumiennie ujmujący każdy szczegół, że zakończenia rozdziałów po prostu zwalają z nóg. Zmiatają. I na tym polega ta różnica, o której wspomniałam akapit wyżej – tutaj czytelnikowi przystaje płakać wraz z każdym słowem zwieńczającym daną część, (czyli jakieś 25 razy, gwoli ścisłości), i nie ma takiego czegoś jak wybuch. Ta książka jest pasmem takich wybuchów, niekoniecznie kolosalnych, ale razem tworzących coś potężnie destrukcyjnego; wulkanem wyrzucającym lawę w równych odstępach czasu i również tych najmniej przewidywanych. Kolejną rzeczą, która mnie ogromnie zaskoczyła byli bohaterowie. Nie było tu wyolbrzymiania wieku i kłamstw odnoście dojrzałości: wszyscy byli tak naturalni, jak tylko to możliwe a nawet bardziej.

"Zabłądziłam" to więcej niż dobra książka. Każda stronica wzrusza bardziej niż poprzednia, zaskakując czymś, co w ogóle nie przyszłoby nam do głowy. Jest nieprawdopodobnie dobrym debiutem polskiej autorki, którą poznać powinni przede wszystkim fani Hoover, Dyken, Millay i wszystkich innych autorek NA/YA, oraz – każdy człowiek w każdym wieku z odrobiną empatii i wrażliwości. Cudownie napisana, niesamowicie ujmująca i świetnie wydana. Nie dopatrzyłam się żadnych wad. Życzę sobie i Wam więcej tak wartościowych lektur.

To była ponura godzina dziewiętnasta, przed sobą miałam wtedy jeszcze nierozwiązane zadania z matematyki, które rozwiązania doczekać się nie miały, – przynajmniej tego dnia, – migoczący ekran monitora i parę okręgów od kubka z kawą pozostawionych na biurku. Ciemno było w tym pokoju, bo ciemność mnie nastraja, wyzwala nutę kreatywności w jesiennie wieczory, kiedy natchnienie wręcz spływa z opuszków na klawiaturę. Ślimaczymi ruchami wklepywałam jakieś idiotyczne nazwy stron internetowych, które o dziwo, i tak okazywały się być zajęte. Tego dnia, 19 października poznałam każdą odmianę frustracji. Ale w końcu się udało.

 We want to escape

Nigdy nie byłam zbyt pewna siebie, lata spędzone w szkole nauczyły mnie niewychylania się z szeregu i sprawnych uników. Ale mimo tego – tamtego dnia śmiało patrzyłam w przyszłość. Byłam szczęśliwa jak nigdy przedtem, nawet szablon Simple wydawał mi się strojny, życie było kolorowe, bo pracowałam czytając i pracowałam pisząc. Z perspektywy czasu zdaję sobie sprawę, że zbyt długo analizowałam możliwość blogowania, zbyt długo kalkulowałam każde za i każde przeciw. Ale obecnie nie wyobrażam sobie tego roku. Bez Was, bez e-maili z powiadomieniem o nowym komentarzu, bez namiętnego odświeżania skrzynki (swoją drogą polecam rozszerzenie do przeglądarki "Sprawdzanie poczty Google"), bez wchodzenia do Was, jarania się statystykami, komunikacji na fanpage’u czy lubimyczytac.pl, robienia zdjęć książkom i przede wszystkim – bez pisania. To bezprecedensowo – nawiązując do Colleen Hoover, której bez blogosfery pewnie bym nie poznała – "najlepsiejsza rzecz na całym bożym świecie".

Moja data nadeszła. Rok temu powstało to miejsce. Dojrzewało w cieniu wielu innych i mimo, że nie wyróżniało się nadto, nie osiągnęło niebywałych wyników i nie urodziło Bóg wie jakich owoców – jestem z niego niesamowicie dumna. Z tego miejsca pragnę podziękować Wam, obserwatorom, czytelnikom, wydawnictwom, komentującym. Każdy z Was sprawia, że moje myśli nigdy nie przestają krążyć wokół tego, co najbardziej kocham i tego, jak cudownie jest mieć swoje miejsce w Internecie. Gdy jesteście aktywni uśmiecham się szerzej, myślę pozytywniej i w ogóle, świat wydaje się zupełnie tylko mój. Nie jestem dobra w jubileuszowych przemówieniach: śledząc inne urodzinowe posty na blogach często wyobrażałam sobie jak ja ten dzień opiszę: z emfazą, z pompą, pełnym wielkich słów. Cóż, wyszło mi coś na podobieństwo sentymentalnego lania wody, ale za to z dodatkiem hektolitrów wdzięczności. Mam nadzieję, że i takie połączenie Wam podejdzie.

To wspaniałe uczucie i to wspaniała rocznica, więc bądźcie czujni, ponieważ coś nadchodzi. ♥